Research internship Bioengineering
Stanford University
Stanford, California, USA
01-02-2022 – 30-06-2022
Ondanks dat ik tijdens mijn bachelor (Life, Science and Technology aan de TU Delft en Universiteit Leiden) dacht dat het onderzoek niets voor mij zou zijn, kwam ik er tijdens mijn master biochemical engineering (TU Delft) toch achter dat de wetenschap een passie in mij aanwakkert waar ik graag nog wat meer tijd aan wilde besteden. In mijn twijfel of ik een PhD wil gaan doen besloot ik te kijken of ik onderzoek kon doen aan een top instituut ergens in de wereld. Mijn beredenering was dat als ik het summum opzoek, ik er dan vast achter zou komen of dit inderdaad mijn roeping is. Na een stuk of 30 koude e-mails naar professoren en onderzoekers ontmoette ik prof. Zev Bryant, die een onderzoeksgroep heeft bij Stanford. Het klikte meteen, ik vond het onderzoek heel interessant klinken en in het eerste gesprek al ging het over het aanvragen van een visum en housing vinden in Palo Alto. Natuurlijk waren er de nodige tegenslagen in de voorbereiding: door COVID werd mijn avontuur nog drie maanden uitgesteld en moest ik tweemaal naar Brussel voor m’n visum. Echter, op 27 januari 2022 zat ik dan toch echt in het vliegtuig richting het “Land of the Free”, wauw!
Tussen mijn middelbare school en studie in ben ik een jaar in Vermont geweest, waar mijn Californische kamergenootje mijn beste vriendin was geworden. Nu, zes jaar later, woonden we dus weer in dezelfde staat! Ze haalde me op van het vliegveld in Reno, die avond stonden we bij een concert (wat in Nederland destijds nog ondenkbaar was, wij kwamen net heel langzaam uit de derde lockdown) en de volgende dag stond ik op de ski’s bij Lake Tahoe. Een waanzinnig goed begin van zes hele vette maanden.
Nadat ik die maandag met de trein richting de Bay Area (Stanford is direct naast Palo Alto, dat ligt tussen San Francisco en San Jose en het hele gebied heet Sillicon Valley, de Bay Area of kortweg “the Bay”) was gegaan, wat me weer deed beseffen hoe goed het openbaar vervoer geregeld is in Europa, kwam ik aan in mijn AirBNB. De eerste paar weken had ik een privé kamer gehuurd in Los Altos, zodat ik vanuit daar een kamer kon zoeken voor langere tijd. Ik regelde heel snel een fiets, in de Bay wordt er veel gefietst gelukkig, mijn toegangspasjes en een abonnement bij de klimhal om vrienden te maken.
Stanford zelf ziet eruit als een all inclusive resort, met palmbomen en fonteinen. De sfeer die er hangt vond ik waanzinnig. Het is een geweldige combinatie tussen het relaxte van Californië, het bruisende ondernemerschap van Sillicon Valley en het inspirerende van allerlei briljante professoren. Vanaf het moment dat ik het lab in liep waar ik vijf maanden onderzoek zou gaan doen voelde ik me thuis bij mijn labmates. We waren met zijn zevenen, dus een klein groepje, wat ik opvallend fijn vond omdat iedereen altijd op de hoogte was van wat de rest aan het doen was en mensen met veel plezier al hun werk laten vallen om je te helpen met het instellen van de microscoop of een ander lastig karweitje. Mijn onderzoek ging over zelfroterende eiwitten; een soort minimachinetjes gemaakt from scratch door samenwerkende onderzoekers waarvan ik moest gaan kijken of deze nou echt de rotatie hadden die er uitgerekend was met de computer. Dit kwam neer op veel pipetteren, fluorescentie, microscoop uren, rotor beads maar ook coderen, analyseren en discussiëren. Doordeweeks dan.
In de weekenden probeerde ik met nieuwe en oude vrienden zoveel mogelijk gave dingen te doen; langlaufen en backpacken in Yosemite, (tour)skiën bij Lake Tahoe, mountainbiken langs de American River in Auburn, walvissen spotten in Monterey, klimmen langs Stinson Beach en heel veel kamperen en wandelen. Als Visiting Student Researcher was het niet vanzelfsprekend hoe je vrienden moest
maken; ik woonde niet op campus, er waren geen activiteiten of groepen georganiseerd voor de VSR-groep en ik had natuurlijk geen colleges omdat ik onderzoek deed. Gelukkig ben ik zelf vrij comfortabel met nieuwe vrienden maken bijvoorbeeld in de klimhal en bij de “Alpine Club” en kwam ik al snel in een heel leuk huis terecht in Palo Alto, met zes typische Sillicon Valley-engineers (allemaa Stanford alumni waarvan de helft werkt bij Google en Facebook en de andere helft zijn eigen startup heeft). Na drie maanden op Stanford richtte ik een club op voor Visiting Scholars en Student Researchers, waardoor ik ook heel veel internationale studenten ontmoette. Door het opnemen van de group link in de introductiepresentatie en het organiseren van diverse activiteiten, hadden we al snel meer dan 120 leden. Wat is het gaaf om zoveel ambitieuze en slimme mensen te ontmoeten!
Terwijl ik op Stanford was wilde ik graag alle vruchten plukken van deze toonaangevende universiteit. Zo volgde ik een deel van een vak gegeven door prof. W.E. Moerner over single-molecule technieken. Op deze tool was mijn hele onderzoek gebaseerd en van prof. Moerner is dit zijn levenswerk, waar hij ook de Nobelprijs voor de scheikunde voor heeft gekregen. Het vak is eigenlijk een samenvatting van zijn wetenschappelijke carrière, een voorrecht om te mogen volgen! Daarnaast woonde ik seminars bij, sneakte ik binnen bij biophysics cohort bijeenkomsten en probeerde ik zoveel mensen te spreken over hun eigen onderzoek.
Ik heb zo verschrikkelijk veel geleerd in het afgelopen halfjaar, zowel op professioneel als misschien wel vooral op persoonlijk gebied. Zonder fondsen en scholarships zoals van het Vreedefonds was dit niet mogelijk geweest, want studeren aan Stanford en wonen in de Bay area is waanzinnig prijzig. Hiervoor wil ik hen onwijs bedanken, het is een ervaring geweest die mij heeft getekend voor het leven en ik zou iedereen aanraden om op deze manier het avontuur aan te gaan. Het verlegt je grenzen, leert je jezelf kennen en geeft je toegang tot een enorme hoeveelheid kennis.
Na een maand roadtrippen, wildkamperen, vette hobbies beoefenen en veel zien met mijn vriend, die de dag nadat mijn onderzoek afgerond was kwam invliegen, ben ik terug in Nederland. Ik ben me onder andere aan het oriënteren op PhD plekken in het single-molecule veld en kan niet wachten om te zien waar het leven me gaat brengen!
PS. Mocht je een droom hebben die lijkt op wat ik heb gedaan of als je andere vragen hebt, kan je me altijd een berichtje sturen op marjolein.kerstjens@live.nl.
