Master of Neuroscience
University of Oxford
United Kingdom
Ik weet nog hoe nieuwsgierig ik als 17 jarige bij Biologische Wetenschappen op University College London (UCL) binnen liep. Ik wilde meer leren over cellen en biologische data. Vooral hoe DNA moleculen genetische data op konden slaan en hoe cellen in ons brein herinneringen bewaren. Ik was ook
enorm geïntrigeerd door de vooruitgang van hedendaags technologie wat betreft het ‘lezen’ en ‘schrijven’ van biologische data. Met genomische data begonnen we net biologie te ‘schrijven’ met CRISPR en gene editing en ‘lezen’ met sequencing en imaging, in de neurowetenschap waren we net
gestart met het ‘schrijven’ van neurologische data met optogenetics en brainstimulation, en ‘lezen’ met calcium imaging en electrophysiologie. Tijdens mijn bachelor studie aan UCL onderzocht ik hoe we herinneringen konden opslaan in ons brein en hoe we optogenetica konden gebruiken om deze te veranderen. Ik wilde dit voortzetten door neurowetenschappen te studeren en meldde mij aan voor onderzoek programma’s in een laboratorium.
Binnen een paar maanden hoorde ik het ongelooflijke nieuws: ik was aangenomen zowel op Oxford’s Wellcome program, Cambridge en voor een PhD op UCL en moest binnen een paar weken een keuze maken. Ik koos Oxford om twee redenen: Ten eerste deed de Professor waar ik al jaren lang mee wilde werken, onderzoek op Oxford. Het was bijna onmogelijk om in zijn lab te komen. Hij was zo bekend dat hij geen website had, en ook niet op mensen reageerde. Ik was hem sinds het eerste jaar van mijn Bachelor- al twee jaar lang-aan het berichten dat ik bij hem wilde werken en zag dit als mijn kans. Ten tweede was Cambridge compleet theoretisch, terwijl Oxford maar 3 maanden les had en 9 maanden onderzoek waar ik zelf mijn eigen experimenten kon op zetten. Dit leek mij veel uitdagender en veel creatiever en daardoor passender voor mij.
We begonnen de Masters in Neurowetenschappen in Oxford met 14 studenten vanuit de hele wereld: Spanje, Italie, Zuid Afrika, Nieuw Zeeland, Pakistan, India, Slowakije, Afghanistan, Tunesie, Canada, China, Ierland, England en ik als vertegenwoordiger van Nederland.
Ik woonde met een vriendin, die in biotechnologie werkte, op Woodstock Road in een huis met drie oude Professoren. Het was heel gezellig en we werden al snel een soort surrogaat familie. Ik nodigde regelmatig mijn studievrienden uit om op zaterdagavond vol vuur over onze studies en nieuwe technologie te praten. We hadden een kleine boomgaard in de achtertuin, waar ik vaak studeerde en regelmatig hielp met fruit plukken. Dat aardse was een mooie afwisseling met het theoretisch onderzoek waar ik mee bezig was.
Ik had twee doelen voor dat jaar: zoveel mogelijk programmeren en een bedrijf beginnen. Ik koos daarom zoveel mogelijk wiskundige vakken en deed mijn onderzoek in twee Computational Neuroscience laboratoria waar ik veel kon programmeren. Mijn eerste onderzoek was een voortzetting van mijn onderzoek op UCL. We wisten dat we interne ruimte en structuur van de wereld om ons heen vormen via verschillende cell-typen in ons brein, namelijk ‘place’ en ‘grid’ cellen. Via een soort ‘cognitive map’ vormen we interne verbeeldingen van de externe wereld, die we gebruiken om te navigeren in de omgeving. Waar we op dat moment achter kwamen, was dat we dit systeem niet alleen voor ruimte werkte, maar ook voor structuur in abstracte dimensies zoals de verhoudingen tussen lengte en breedte van figuren, of de relaties tussen familieleden. Mijn onderzoek ging een nog stap verder: ik wilde weten of ditzelfde systeem ook voor gebeurtenissen in tijd zou gelden.
In het tweede onderzoeksproject onderzocht ik de relatie van de “hersen-darm” as oftwel de relatie tussen onze hersenen en de microben in onze darmen. Ik gebruikte hiervoor een information processing model en genetische data van microben om te onderzoeken hoe bepaalde micro organismen in de darmen onze cognitieve processen kunnen veranderen, door middel van neurochemicaliën zoals short-chain fatty acids. Hierna deed ik nog een ander project in hetzelfde lab, wat keek naar hoe neurostimulatie zoals transcranial direct current stimulation (tDCS) de informatie processing kan veranderen. Vrij technisch Neuroscience werk maar voor mij wel erg interessant.
Tussen het programmeren door was ik in de avonden aan het leren over ondernemerschap, puur uit belangstelling. Ik had tijdens mijn bachelor studie bij een Nederlands biotechnologisch investeringsfonds gewerkt, waarbij ik enorm veel had geleerd over hoe je biotechnologisch onderzoek snel bedrijfsmatig kunt opschalen. Gedurende mijn studie ging ik steeds vaker naar entrepreneurship accelerators, waarbij je teams vormde om een pitch te maken voor een concept voor een start-up. Er waren verschillende programma’s waar ik aan meedeed. Mijn droom was om een biotechnologisch bedrijf te beginnen dat een enorm impact op de wereld had, maar veel van de accelerator programma’s waren uiteindelijk meer gericht op software dedrijven maar niet of nauwelijks op meer wetenschappelijke projecten.
Het programma dat ik het leukste vond was een deep tech accelerator van Oxford’s patenten organisatie, Oxford Science Innovation, een $600m wetenschappelijk fonds, waarbij je teams vormde rondom bestaande technische intellectual Property (IP) of patenten en daar een bedrijf omheen verzon. Aan het einde van de periode gaf je een pitch waar je start kapitaal kon krijgen. Mijn team had een optisch process waarbij je een onzichtbare code kon schrijven op objecten en won uiteindelijk de cash prize.
In de laatste weken van mijn Masters werd ik in contact gebracht met een technologie fonds dat hun biotechnologisch team wilde uitbreiden. Ik vertelde hun over mijn visie voor het aankomende biotechnologische tijdperk. Hoe we met nieuwe instrumenten in een nieuw tijd waren beland. In mijn optiek kunnen we in de biologie steeds meer “schrijven”: dat kan in ons eigen lichaam met nieuwe therapeutische middelen zoals microben maar ook door middel van planten die nieuwe proteïnen en chemicaliën kunnen maken. Blijkbaar was mijn onconventionele visie aantrekkelijk want ik kreeg de volgende dag een job offer en begon de week erna.
De financiering van Vreedefonds heeft veel deuren voor me geopend. Namelijk de kans om buiten Nederland in één van de beste omgevingen voor biologische wetenschap te studeren en werken. Alhoewel het moeilijk is om dit exact te meten geloof ik dat wanneer je in de juiste omgeving bent, in lijn met je passie, je de kansen op success enorm verhoogt.